ओळख जी पात्र घडवते! एक नवी ओळख मिळाली काही दिवसांत. वेगळं असं काही नव्हतं म्हणा पण प्रतिसाद मिळालाच तसा तर जाणवलं तसं काहीसं. शब्द असे
नातं मैत्रीत असलं की वेगळंच असतं… रेल्वे स्टेशनच्या जवळपास असणाऱ्या एका हॉटेलच्या आवारातून काही मित्रमैत्रिणी बाहेर येतात. एकमेकांच्या गप्पांमध्ये मग्न असलेले ते त्या रेल्वे स्टेशनला
समजूत काढता यायला हवी, प्रयत्न तरी असावा! मिळकत हवी सवलत हवी, श्वास घेण्यासाठी मोकळी हवा हवी. सगळं एका वाक्यात कसं जमणार? समजणार तरी कसं ते
एक संदर्भ मनातला त्याच्या असण्याचा… प्रत्येकाचं मन त्याच्या आवडीच्या गोष्टी मनात जपत असतं. त्याचबरोबर एखादी व्यक्ती सुद्धा जवळ ठेवतं. “मनाच्या जवळ कोणी आहे का?” हा
एकच वेळ असते, एकच क्षण असतो! Let’s go Let’s Go… सर्वत्र चमचमती लाईट्स आणि त्या विविध लाईट्सच्या रंगाने सजलेला तो फार्महाउस. इतकी सजावट असूनही फारशी
रंग पसरला क्षणांचा संपूर्ण मनावर… “रंग लावूनी लाल गुलाबी गाल तुझे चमकले. क्षणीच संपूर्ण प्रेमरंग मिसळला त्यात. इतक्यात कसा ओसरेल चेहऱ्यावरुनी. तुझ्या त्या मऊ हाताने
दुरावा- कधी हवा तर कधी नको! शब्द जरी ऐकला तरी एकदम काटा येतो अंगावर, खऱ्या आयुष्यात असेल तर कसं होईल? आपल्या आवडीच्या गोष्टींपासून, व्यक्तींपासून दुरावा